Wijn met een verhaal
Bensdorp wijnen
Bensdorp Wijnen verkoopt niet alledaagse wijnen met een verhaal. Een groot gedeelte hiervan is eigen import, maar soms wil een bevriende collega ons overhalen een van zijn wijnen in het assortiment op te nemen. Ook zo'n wijn moet niet alleen héél lekker zijn, het verhaal eromheen moet ons óók boeien.
Reis Bordeaux, februari 2022
Bordeaux, februari 2022
Bordeaux, februari 2022
Bordeaux, februari 2022
Bordeaux, februari 2022
Previous
Next
Bordeaux - Loire - Champagne, februari 2022
Terwijl heel Den Bosch Carnaval aan het vieren was en het dus op wijngebied rustig was, ben ik richting Bordeaux vertrokken. In heb daar in de jaren '97-'98 een jaartje gewoond om aan de Universiteit te studeren en stage te lopen bij diverse wijnbedrijven. Na die tijd kwam ik er regelmatig om o.a. voor mijn voormalige werkgeven primeurwijnen te proeven en kopen. Na de start van Bensdorp Wijnen in 2005 ben ik wel bij diverse leveranciers langs geweest, maar kwam het er steeds niet van om de stad te bezoeken. Hoog tijd om die schade te herstellen! Ik heb op zondag heerlijk door de stad gedwaald en plekken opgezocht waar ik in de buurt heb gewoond, o.a. de grote terrassen van Place de la Victoire. Ook ben ik de hele rivier langsgelopen om te zien hoe mooi de de kade en de gebouwen daarbij hebben gerestaureerd, o.a. Bord'Eaux, aanrader. Een andere aanrader is het Cité du Vin een prachtig museum waar je echt álles over wijn kunt leren.
Het verhaal van een nieuwe leverancier 2: Il Feuduccio uit Abruzzo, Italië
Il Feuduccio - Abruzzo
Mag ik jullie nog eens meenemen in een verhaal over een nieuwe leverancier? Ditmaal Il Feuduccio uit Abruzzo, Italië.
Wij zijn, met ons gezin, al een aantal keer in deze mooie, ruige streek in midden-Italië geweest. De eerste keer dat ik er kwam, was ik vooral verrast door de witte wijnen van de Pecorinodruif. Montepulciano d'Abruzzowijnen kende ik natuurlijk al. Dit jaar waren we er weer en besloot ik eens op verder onderzoek uit te gaan. Na en stukje voorwerk achter mijn computer kwam ik tot een lijstje van 6 producenten die zeker de moeite waard waren om eens te bezoeken. Op mijn mailtjes kreeg ik diverse reacties, sommigen waren reeds op de Nederlandse markt aanwezig, maar bij een paar anderen was ik van harte welkom. Ik ben er op een mooie julidag dus met mijn oudste dochter Joséphine op uit getrokken en we hebben samen een leuke dag beleeft met veel wijn en mooie verhalen van de diverse wijnmakers. Het is een streek waar nog al eens aardbevingen plaatsvinden. Dit betekent dat de wegen er niet overal goed zijn, hou daar rekening mee, mocht je er zelf een keer heen reist.
We hebben een groot aantal flessen mee naar huis genomen en er is, in samenwerking met het proefpanel van de Confrérie, een boeiende inkoopproeverij gehouden. Uit die proeverij kwam een duidelijke winnaar: Il Feuduccio uit Orsogna in de Chietistreek. Nadat we er uitwaren m.b.t. o.a. de prijzen, heb ik besloten om een partij naar Nederland te halen. Mét onder andere een heerlijke Pecorinowijn, in de herfst opgenomen in het wijnabonnement .
Il Feuduccio ligt in het hart van het Annunziata Territorial Park. Een prachtig heuvelachtig terrein met rijke wijncultuur, dat doorloopt naar de flanken van het Majella gebergte en de Gran Sasso. Op nog geen half uur rijden van de Adriatische kust & Pescara. In dit unieke micro-klimaat worden prachtige wijnen gemaakt.
De oprichter Gaetano Lamelotto vertok op jonge leeftijd naar Venezuela. Hij nam zich echter voor om ooit naar zijn geboortegrond, hier in Abruzzo, terug te keren. Dat deed hij 40 jaar later met zijn vrouw Maria. Inmiddels zijn we een aantal jaren verder en is het een echt familiebedrijf: de taken van Gaetano zijn overgenomen door zijn zoon Camillo én kleinzoon Gaetano jr. werkt ook mee in het bedrijf.
Als je het domein zo ziet liggen zou je niet zeggen dat het vijf verdiepingen bevat: 3 verdiepingen liggen onder de grond. Kosten noch moeite zijn gespaard bij de aanleg van de winery: Nadat er een heuvel was afgegraven en het pand is gebouwd, heeft men de heuvel simpelweg weer over de drie onderste verdiepingen teruggestort. Zo is er, in dit warme klimaat, een ideale, koele plek gemaakt. Uitstekend geschikt om wijn te maken én op te slaan.
Il Feuduccio heeft zich, naast Trebbiano & Montepulciano d'Abruzzo, gespecialiseerd in wijnen van de Pecorinodruif. Gaetano had het geluk een aantal wijnstokken te bezitten van dit destijds bijna uitgestorven druivenras. Hij heeft het wijngaardareaal van deze druif, die heerlijke wijnen voortbrengt, gestaag uitgebouwd. En daar ben ik blij mee! En jullie hopelijk ook!
De wijnen van Il Feuduccio kun je hier vinden.
Danger!
Château du Trignon, na de oogst
Danger!
Afgelopen weekend was ik in de wijnstreek Côtes du Rhône en heb ik diverse domeinen bezocht. Een van de leveranciers die bezocht werd was Château du Trignon in Gigondas. Dit Château is prachtig gelegen onder de karakteristieke bergrug ‘Les Dentelles de Montmirail’. En bij het betreden ervan rook ik het gelijk: gistende wijn... Da’s een geur die je, als je hem eenmaal geroken hebt, niet meer vergeet. Na het proeven van een aantal wijnen, waaronder de 2013 Gigondas en de 2012 Vacqueyras, beide heerlijk, vroegen we (ik was met mijn zwager) of we de kelder mochten zien. Dat was gelukkig mogelijk.
Zoals jullie op de foto zien werden we bij het binnengaan gewaarschuwd voor CO2 ('gaz carbonique', kooldioxide). Wanneer druivensap (most) aan het gisten is, is dit een van de gassen die vrijkomt. En daar moet je alert op zijn: Bij het ophopen van CO2 kan het zuurstof verdrijven en dat is levensgevaarlijk. Wanneer je bij het wijnmaakproces de ruimtes niet goed lucht dan is er dus verstikkingsgevaar.
Op de andere foto zie je trouwens een gistkuip met de 2019 oogst van de Roussanne, volgend jaar ongetwijfeld in dit theater. Je kunt er nu namelijk nog niet veel over zeggen, maar de wijnmaker was optimistisch. Fingers crossed dus!
Alle wijnen van Château du Trignon
Innovatie in de wijnkelder
Domaine du Banneret
Domaine du Banneret - Châteauneuf-du-Pape
Previous
Next
Je bent nooit te oud om te leren. Dit bleek maar weer tijdens m'n laatste bezoek aan Châteauneuf-du-Pape, begin september 2019. Ik kwam bij toeval terecht bij Domaine du Banneret. Behalve het feit dat dit een wijnboer is die álle 13 toegestande rode - en 4 witte druiven heeft aangeplant én gebruikt voor zijn heerlijke wijnen, kwam ik er ook nog een innovatie tegen: zelfrollende vaten! In mijn stagetijd in Bordeaux halverwege de jaren 90 heb ik hard gewerkt in een aantal wijnkelders. Er moesten houten vaten worden schoongemaakt. Dat betekende rollen naar een kraantje, vat schoonmaken, leegmaken en vervolgens weer terugrollen en soms zelfs op een stapel leggen. Spierballenwerk dus. Bij ons bezoek liet Jean-Claude Vidal trots zijn 'zelf-rollende vaten' zien. De tonnetjes liggen in een stellage op wieltjes en kunnen dus worden rond gedraaid. Dat betekent dus dat men er water in kan doen, het vat een aantal keren om kan laten rollen om het schoon te maken. En om het vervolgens weer een halve slag te draaien om het water er weer uit te laten lopen. Super handig dus. Zo zie je maar weer dat zelfs een traditioneel werkende wijnboer toch ook de meest moderne middelen in huis kan hebben!
En voor wat betreft de beschikbaarheid van deze heerlijke wijnen: we mochten uiteraard wat kopen (voor eigen gebruik) en dat hebben we gedaan. Voor de export was er niets meer beschikbaar, men maakt slechts 13.000 flessen, waarvan minder dan 2000 wit (wordt o.a. geschonken bij Alain Ducasse) . Maar je weet het in de toekomst natuurlijk nooit. We blijven dit sympathieke domaine volgen.
Wijnbouw en klimaatverandering
Bensdorp Wijnen
Ik kan het niet laten dit nieuwsbericht even met je te delen. Op de website van het Slijtersvakblad (februari 2020) stond een interessant artikel over de wijnbouw en klimaatverandering. Verontrustend ook: Amerikaanse studies voorspellen dat bij een temperatuurstijging van 2°C, wijnbouw in 56% van de wijngebieden niet meer mogelijk is. bij 4°C is dat cijfer zelfs 85%... Deze vreselijke cijfers kunnen wat getemperd worden als er aanpassingen gaan plaatsvinden. Bijvoorbeeld het aanplanten van andere druivensoorten. In het artikel wordt dan ook gesproken over het uitbreiden in bijvoorbeeld Bordeaux en Bourgogne met.... de Mourvèdredruif. Deze druif, nu nog niet toegestaan in de 'AOP' van deze twee wijngebieden, doet het namelijk goed in extremere weersomstandigheden. Hij is nu al veel aangeplant in warmere streken en doet het daar dus uitstekend: Languedoc, Provence (Bandol!), Rhône en Roussillon. En ook veel aangeplant in Spanje, al heet hij daar Monastrell.
Ik ben al jaren een groot liefhebber van dit kleine druifje met z'n dikke schil en de wijnen die ermee gemaakt worden: meestal vol, sappig, krachtig en geconcentreerd. Ook de meeste rosé die ervan gemaakt wordt is net even wat voller en fruitiger van smaak.
Maar ik geef je op een presenteerblaadje dat er, ondanks al die klimaatbedreidigingen, nog heel wat water door de Gironde moet stromen voordat men hier in Bordeaux klaar voor is....
Werk in de wijngaard (1)
Les Dentelles de Montmirail
Er is het hele jaar wat te doen in de wijngaard. Wist je trouwens dat wijn alleen wijn genoemd mag worden als het gemaakt is van druiven? En dan ook nog heel specifiek van de wilde wijnstok ofwel Vitis Vinifera. Maak je ‘wijn’ van andere vruchten, dan mag het dus geen wijn heten. Is allemaal via Europese wetgeving geregeld en daar kom ik vast nog wel een keer op terug. Dit is een serie in 4 delen en ik begin met de winter en de start van het groeiseizoen.
Januari
Dit jaar neem ik jullie mee de wijngaard in, want het is er hard werken. In januari en februari staat de snoei op het programma. En dat luistert nauw. De wijnstok is een soort klimplant en die kan enorm hard groeien. Voor de wijnboer is het belangrijk te weten dat druiven alleen groeien aan eerstejaarstakken. Dit betekent dus dat de plant in de winter helemaal wordt teruggesnoeid tot een of meerdere ‘begintakjes’. Op deze takken zitten de knoppen die uiteindelijk weer uit gaan groeien. Iedere wijngaard heeft, en da’s ook Europees geregeld’ een maximale opbrengst per hectare. En door het tellen van de knoppen kan de wijnboer dus alvast een inschatting maken van de uiteindelijke opbrengst. In gebieden waar de opbrengst verplicht laag is, zoals in Bordeaux, is het takje met de knoppen (“Baguette”) kort en in andere streken wat langer. Zit je in een gebied waar de opbrengst wat hoger mag zijn, bijvoorbeeld als je streek- of tafelwijnen maakt, dan kun je er ook kiezen om twee takjes als uitgaanspunt te nemen. De eerste methode is de ‘Guyot simple’ en de tweede, ‘Guyot double’. Hoe beter je snoeit, hoe minder werk je verderop in het jaar krijgt, maar dat leg ik een volgende keer uit.
Februari
Februari is een tussenmaand, de meeste wijnboeren zijn klaar met het snoeien en maken zich op voor de lente. Ben je wel eens in wijngebieden geweest? Dan zie je in deze maanden veel vuurtjes in de wijngaard: het snoeihout wordt daar verbrand. Er is daar wel discussie over, niet zozeer het verbranden zelf, nee – meer het feit dat ze het hout niet versnipperen en laten liggen. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de wijnbouw nooit het meest milieuvriendelijk is geweest. Door het vele spuiten tegen allerlei ziektes raakten wijnstokken hun natuurlijke weerstand kwijt. Wanneer je het snoeihout dan laat liggen, kunnen eventuele ziektes die in het hout zitten, zoals schimmels, in het volgende groeiseizoen de nieuwe uitloop aantasten.
Gelukkig werken tegenwoordig veel wijnboeren met het oog voor de natuur. Dat kan biologisch zijn, maar ook een tussenvorm zoals Terra Vitis. Doordat deze wijnboeren niet spuiten, zie je dat de stokken sterker worden en kunnen ze het versnipperde snoeihout gerust laten liggen - als voeding voor de bodem.
Maart
Het is maart, dus de lente lonkt, ook in de wijngaard. De wijnstokken zijn gesnoeid en het groeiseizoen kan beginnen. Bijna dan, er rest de wijnboer nog een belangrijke werkzaamheid: de wijnstok is een klimplant en groeit dus alle kanten op als je niet oppast. Om dit in goede banen te leiden wordt de plant een beetje geholpen en bindt de wijnboer de takken vast aan, meestal, ijzeren draden. Dit gebeurt overigens niet overal. Er zijn nog steeds veel wijnstreken waar de planten op regelmatige afstand van elkaar zijn aangeplant. ‘En Gobelet’ noemen ze dat in Frankrijk. Vaak in warmere streken, want op die manier hangen de druiven goed beschut tegen de hete zon. Je ziet het echter steeds minder omdat het wat arbeidsintensiever is. Dit laatste is dan ook één van de redenen waarom veel wijnboeren er voor hebben gekozen om de plant de geleiden: door goed doorgaanbare ‘druivengangen’ te maken, kun je ook makkelijker met machines werken. Niet alleen (kleine) tractoren in het groeiseizoen, maar ook bijvoorbeeld oogstmachines. Veel wijngebieden vergrijzen en dus is mechanisatie van groot belang.
Het is maart en dus lonkt de lente schreef ik hierboven. Je ziet dan ook dat de plant weer tot leven komt en de wortels weer water uit de bodem op gaan nemen. Je ziet de planten dan ook ‘huilen’, maar dat dat stopt zodra de eerste knoppen zicht openen. En daar ga ik volgende keer mee verder!
In juni volgt deel 2.
Filmpje hieronder: het versnipperen van het snoeihout bij Château Penin in Bordeaux.
VIDEO
Terra Vitis
Bensdorp Wijnen & Château de Quincay
Terra Vitis: 'Quand Passion s'accorde avec Raison' De Terra Vitis-beweging werd in 1998 opgericht en heeft zich ten doel gesteld om wijn te maken met respect voor de natuur. De oprichters maakten zich steeds meer zorgen over de grote hoeveelheid (chemische) bestrijdingmiddelen die gebruikt werden en besloten dat het anders moest. Een wijnboer die zich aansluit bij de Terra Vitis beweging moet voldoen aan strenge (kwaliteits)voorschriften en staat zo tussen de traditionele - biologische wijnbouw. Een van de aspecten is de 'lutte raisonnée'. De wijnboer mag bestrijdingsmiddelen gebruiken maar dan alleen als laatste redmiddel.
Om het allemaal wat minder abstract te maken een concreet voorbeeld. Château de Quincay (Loire) & Château de l'Engarran (Languedoc) zijn twee van onze leveranciers die werken volgens de voorschriften van Terra Vitis. Eén van de risico's in de wijngaard is meeldauw, waardoor druiven kunnen gaan beschimmelen. Deze ziekte wordt traditioneel bestreden met 'Bordeause pap' (een mengsel met o.a. koper en zwavel). De ziekte kan voorkomen bij ophoping van vocht in de wijnstok. Een van de voordelen in de Languedoc is dat er bijna altijd flink wat wind staat. Door het juist snoeien van de bladeren ('blad management') kun je ervoor zorgen dat de wind vrij spel krijgt en het te veel aan vocht wegblaast. Dit vergt veel extra werk in de wijngaard maar houdt de druiven gezond en vrij van chemische bestrijdingsmiddelen. De Loire ligt noordelijker en daar is het nog uitdagenderd om volgens de Terra Vitis-eisen te werken. Het lukt, dank zij veel werk dus, Château de Quincay óók erg goed.
Meer weten: www.terravitis.com .
Windmolens in de wijngaard?
Bensdorp wijnen
Ik was afgelopen april bij een nieuwe leverancier in Meusnes, in de Loirestreek - Château de Quincay. Daar zag ik windmolens in de wijngaard staan. Wijnmaker Benoît Cadart, die er al niet helemaal fris uitzag, legde uit dat dit geen windmolens waren. Nee, het zijn molens die warmte kunnen verspreiden over de wijngaard. Wanneer de temperatuur onder de 2°C daalt, slaan ze aan en waaien warmte over de wijngaard. Hierdoor kan eventuele vrieskou geen schade aanrichten aan de jonge knoppen. Voor die delen van de wijngaard die niet bereikt kunnen worden, hebben ze tonnetjes met parafine die ze aan kunnen steken. Hij was niet helemaal fris schreef ik: ze waren al 3 nachten achter elkaar in touw geweest ómdat het licht aan het vriezen was die nachten. April doet blijkbaar ook in de Loirestreek wat hij wil. Benoit had het hierover met zijn opa en vader. Z'n opa had dit maar een enkele keer meegemaakt in zijn carrière. Z'n vader zo een keer per 3,4 jaar en hij, Benoît was nu al drie nachten in de weer en heeft dit afgelopen jaren vaker gedaan. Volgens hem toch een teken dat het klimaat aan het veranderen is.
Het verhaal van een nieuwe leverancier: Quinta da Lapa uit Tejo - Portugal
Nieuw: Finca da Lapa uit Tejo - Portugal
Mag ik jullie meenemen in het verhaal van een nieuwe leverancier? We verkopen al jaren Portugese wijn, Catarina bijvoorbeeld, maar die kwamen altijd via bevriende collega's. Nu hadden we altijd de wens om direct wijn uit Portugal te halen. Waarom hoor ik je denken? Er worden heerlijke wijnen gemaakt! Vaak uit relatief onbekende wijngebieden, gebruik makend van inheemse druivensoorten en vandaar dat de wijnen er een uitstekende prijs/kwaliteitverhouding hebben: je betaalt er voor de wijn én niet voor de naam!
Jacques, mijn metgezel van de Confrérie, is begin 2018 naar Lissabon gevlogen om kennis te maken met een aantal Portugese producenten én kwam enthousiast terug: een trouvaille! We bezochten vervolgens de stand van deze producent op Prowein en toen was ik ook 'om'. Stap drie was om de wijnen aan het proefpanel van de Confrérie voor te leggen en jullie begrijpen het al, zij waren óók laaiend over de prijs-kwaliteit van de wijnen van Quinta da Lapa.
Het domein ligt op zo'n 70 kilometer ten noorden van Lissabon in de wijnstreek Tejo, de Taagvallei. Reeds in 1733 opgericht en heeft inmiddels zo'n 100 hectare wijngaard. Er zijn zoals gezegd veel, onbekendere, lokale druiven aangeplant (o.a. Trincadeira, Arinto, Fernâo Pires) en men werkt daarnaast met bekendere druivensoorten als Viognier en Chardonnay voor wit en Merlot en Cabernet Sauvignon voor rood. Ze werken, uiteraard, ook met dé trotse wijndruif van Portugal: Touriga Nacional.
Het Tejogebied zelf is nog niet zo bekend en de wijnmakers van Quinta da Lapa werken er hard aan om internationale erkenning te krijgen. Dat lukt ze goed, want ze halen de laatste jaren veel médailles op belangrijke concoursen zoals de Decanter World Wine Awards, de International Wine Challenge en het Concours Mondial de Bruxelles.
Begin volgend jaar plan ik (Wouter) om zelf het domein te bezoeken.Klik dan snel hier!
Rosé de Provence
Rosé uit de Provence
Rosé de Provence. Het zal jullie niet ontgaan zijn maar rosé is weer helemaal ‘hot’. En dan niet zo maar rosé, nee rosé uit de Provence! Liefst met zo min mogelijk kleur, fris, frivool en elegant. Het zijn rosé’s die jarenlang niet over de grens kwamen en vrolijk door de Provençalen én de toeristen opgedronken werden. De productie was een handen van een paar coöperaties voor de massawijnen en de kleinere domaines voor wijnen van betere kwaliteit. De laatste jaren zie je een omslag en hebben marketeers hun intrede gedaan. Zij wisten van de Provence een merk te maken. Denk maar aan AIX, MiP, Med, by Ott etc. etc.. Het zijn wijnen die het goed doen en, dat moet zeker gezegd worden, die in het algemeen van prima kwaliteit zijn. En ze hebben de Provencaalse rosé (weer) helemaal op de kaart gezet. Het mooie van deze acties is dat de kleinere producenten hiervan mee kunnen profiteren. Kleinere producenten hebben geen grote marketingbudgetten, ze moeten het hebben van hun kwaliteit en zoeken importeurs die enthousiast de kwaliteit van hun wijn verkondigen. Wij dus. In de 2005 importeerde ik als eerste het toen onbekende Château Pigoudet uit Aix-en-Provence. In 2013 zijn wij begonnen met een jong echtpaar: Pauline Giraud en Clément Minne uit toen nog Sanary-sur-Mer. Clément heeft 5 jaar bij het beroemde Domaine Tempier in Bandol gewerkt en Pauline heeft haar sporen verdiend bij Domaine Le Sang des Cailloux in Vacqueyras. Dit jonge wijnmakersstel is in 2010 Vignobles Gueissard begonnen vanuit een wat gammele loods in Sanary. Het geld dat ze ermee verdienden werd besteed in aankoop van wijngaarden in Bandol en het sparen voor een Cave tussen de wijngaarden. Dat is gelukt want dit jaar verhuizen ze naar Le Beausset, tussen de wijngaarden. Met passie én veel lol maken ze wijnen van uitstekende prijs-kwaliteitverhouding. Hun rode Bandol komt op € 15,99 en de rosé op € 13,95 - dat vinden wij veel waar voor je geld. Vanaf hun eerste oogst kwamen ze in de Guide Hachette dus hou het stel in gaten!
Ik ga op vakantie en neem mee...
Bensdorp wijnen
Blog, Ik ga op vakantie en neem mee….
Autoroute du Soleil? Autoroute du Vin!
Bensdorp wijnen
Wijnliefhebbers hebben zo hun favoriete wijnroute’s, wat te denken van de Route du Médoc, langs alle mooie wijnkastelen in de Bordeaux. Anderen zweren bij de Route du Bourgogne, over de kleine weggetjes door deze streek.Mag ik je meenemen:
Bier na wijn....
Wijntje.nl, wijnwinkel met inspraak
Veel publiciteit de afgelopen weken over de vraag of bier na wijn nou écht venijn geeft. Sla google d’r maar eens op na. Altijd leuk die onderzoeken, maar wat mij betreft niet nodig: het is nooit de volgorde die bepaalt of je de volgende dag last hebt, het is meestal de hoeveelheid… En ja, ook ik spreek helaas uit ervaring ;-)
Maar even terug naar het spreekwoord: ik heb ooit van een wijs man gehoord dat het heel anders ligt. In de Middeleeuwen was water ondrinkbaar en dronk het gewone volk bier. De adellijke stand en de geestelijken hadden wat meer te besteden en dronken… wijn.
Nu kwam het ook in die tijd geregeld voor dat een rijke familie op een wat te hoge voet leefde en failliet ging of anderszins in geldproblemen kwam. Ze konden dus geen wijn meer betalen en gingen noodgedwongen aan het bier. Andersom kon het voorkomen dat iemand uit de lagere stand, en dat gebeurde met name door de opkomst van de middenklasse, beter ging verdienen en met zijn hogere inkomen ineens dure wijn kon veroorloven.
Vandaar: bier na wijn geef venijn en wijn na bier geeft plezier!
Partir c'est mourir un peu....
Bensdorp wijnen
Vorig jaar (2018) zijn wij met veel enthousiasme in zee gegaan met een aantal wijnboeren in midden Spanje: Finca San Blas en Bodegas Pasiego uit Utiel-Requena en Finca Collado uit Alicante. Je hebt erover in onze nieuwsbrief kunnen lezen. Diverse wijnen uit het assortiment van deze producenten hebben we laten proeven op de Departementsproeverijen van de Confrérie en de 'inloopproevevijen ' bij ons op de zaak en ze deden het erg goed. Zo goed dat de Syrah + Monastrell van Finca Collado uit het niets op plaats 21 van onze top 50 van best verkochte wijnen van 2018 terechtkwam. De wijnen van San Blas en Finca Collado zijn nu ook opgemerkt door een grotere Nederlandse importeur die, en zo werkt dat helaas, exclusiviteit heeft opgeeist. (Men was het o.a. niet helemaal eens met onze, in hun ogen, te lage prijzen en dat vinden we eigenlijk wél een compliment...) Het lukte ons dus niet meer om deze wijnen in te kopen en vandaar dat we noodgedwongen waren met de 3 huizen te moeten gaan stoppen. Er is nog een beetje voorraad en die zullen we via de restanten gaan uitverkopen. Sla je slag zouden we zeggen! We vinden het enorm jammer, maar kunnen er helaas niets aan doen, zo gaat dat in het leven van een wijnimporteur. Het positieve aan het verhaal is dat we konden gaan zoeken naar een vervanger. En die hebben we gevonden hoor met de wijnen van Bodegas Vegalfaro , met hun, en da's heel speciaal, Vino de Pago, Pago de Balagueses .
Partir c'est mourir un peu.... (2)
Vignobles Gueissard - Vignobles d'Azur
Of toch niet?
Ik neem je dit keer eens mee in mijn ‘inkoopwereld’.
Ik ben wijnhandelaar omdat ik daar enorm veel plezier aan beleef. Op zoek gaan naar leuke wijnen én naar nog leukere klanten, die ik daar een plezier mee kan doen. Doelstelling is om het grootste gedeelte van mijn assortiment zélf te importeren. Ik ken mijn wijnboeren, krijg er vaak een goede band mee en word zo hun ambassadeur. Het leuke is dat veel van mijn klanten óók ambassadeur worden, maar daarover wellicht in een ander artikel meer.
Ik ken mijn beperkingen: ik doe dit zonder personeel en alles wat ik minder leuk vind besteed ik uit. Bewust heb ik er voor gekozen om geen personeel te hebben en zo word ik, ondanks mijn lengte, beschouwd als ‘kleine importeur’. Dit in acht nemende richt ik mij dan ook vooral op kleinere, minder bekende wijnboeren en wijnboerinnen. Leveranciers waar ik, ondanks dat ik misschien maar een paar pallets wijn per jaar inkoop, óók als klant word gezien.
Het komt voor dat een wijnboer waar ik al langer mee werk, ‘ontdekt wordt’ door een grotere importeur. Zo’n importeur verlangt meestal alleenrecht voor Nederland of zelfs de Benelux. Ik raak zo’n leverancier dan vaak kwijt, want met dit soort importeurs is het vaak lastig samenwerken.
Vind ik dat erg? En zo kom ik aan de titel van dit stukje . Natuurlijk is het vervelend dat je een leverancier kwijtraakt, vooral als je er langer mee werkt en voor hem een klantenkring hebt opgebouwd. Aan de andere kant geeft het je ook weer de mogelijkheid om naar een nóg betere vervanger op zoek te gaan. Mijn inkoophart gaat dan weer kloppen. Mixed feelings dus.
Dit brengt me op mijn laatste ‘casus’.
Sinds 2016 werk ik met een echtpaar uit Bandol (Provence), Pauline Giraud en Clément Minne. Ze waren toen een paar jaar voor henzelf bezig en nog volslagen onbekend. Ze hebben de afgelopen jaren enorm hard gewerkt en maken heerlijke wijnen. En, zo gaat dat, staan inmiddels met enige regelmaat met hoge scores in belangrijke wijngidsen en winnen medaille na medaille op wijnconcoursen. Hun reputatie en bekendheid is gegroeid. En je raadt het al: ze werden vorig jaar benaderd door zo'n grote importeur en besloten om óók met hem samen te werken. Ze hebben me hiervan keurig op de hoogte gebracht. Ik gaf ze geen ongelijk: die betreffende importeur koopt 4 à 5 keer meer wijn dan ik en zij hebben het, vooral omdat de horeca dicht is en er geen toeristen zijn, best lastig. Die importeur kocht trouwens andere wijnen bij hen dan ik, wist van mijn bestaan en er was dus eigenlijk geen vuiltje aan de lucht.
Dit jaar wel.
Ik wilde graag half maart de nieuwe jaargang van één van de rosés van het echtpaar op voorraad hebben, ‘Les Papilles - Côtes de Provence’. Een van mijn toppers van vorig jaar.
En kreeg geen reactie van Clément.
Na een week toch maar even bellen en toen kwam de aap uit de mouw: de betreffende importeur wenste nu wél alleenrecht op álle wijnen van het echtpaar. En ondanks ze ‘mijn’ rosé niet inkochten, moest ik die rosé maar via hen inkopen, want ze wilden wel een partnerschap met mij. Maar… ze vonden dat ik die rosé te goedkoop verkocht (€ 9,75) – of ik de prijs niet kon verhogen naar € 11,95…
Je begrijpt dat ik daar niet zo van gediend was en ik al snel doorhad dat dit niet ging werken. Vooral ook omdat alle correspondentie met Clément gebeurde. De importeur heeft nooit direct met mij contact opgenomen. En omdat er geen direct contact was duurde en duurde het maar.
Ik was daar klaar mee en maakte me op voor een zoektocht naar een nieuwe rosé. Jammer wel, want de bovengenoemde rosé staat in mijn top 5 van best verkochte wijnen van 2020. Ik heb diverse Provençaalse contacten en heb her en der proefflessen aangevraagd, want reizen was i.v.m. corona praktisch niet mogelijk. En vroeg natuurlijk aan Clément of die geen vriendje had die hij kon aanbevelen.
Clément baalde er toch wel van. Aan de ene kant moest hij aan z’n business denken en aan de andere kant wilde hij mij als klant niet kwijt. En zo kwam hij tot een oplossing die je in de wijnwereld wel vaker ziet: hij bood mij dezelfde wijnen aan mét een ander label – zonder vermelding van hun eigen Domaine. Hij stuurde me ook proefflessen op en ik heb alles naast elkaar geproefd. Zijn nieuwe ‘Les Papilles’ rosé, met stijlvol etiket ‘Vignoble d’Azur’, stak er met kop en schouders bovenuit…
En zo was eind goed, al goed: Ik kan 'mijn' rosé blijven verkopen, al moet ik komend jaar wel uitleggen aan jullie dat het dezelfde rosé is. En Clément en Pauline houden hun klant.
Maar toch steekt het een beetje. Waarom neemt zo’n importeur niet even direct contact met mij op. Ik sta altijd open voor samenwerkingen.
Partir c'est mourir un peu?
Soms wel, vooral als je een redelijke band hebt met de leverancier, voelt het toch een beetje als een scheiding. In dit geval blijven we samenwerken en gaan we zien wat de toekomst brengt.
Je kunt alle wijnen van Pauline en Clement hier vinden .
Proost, Wouter!
PS Ik hoor je denken: waarom sluit die Wouter niet gewoon een leveringscontract af met wijnboeren? Dat doe ik bewust niet, om zo vrij te zijn in wat ik inkoop en hoeveel. Misschien moet ik daar ook eens een artikel over schrijven…
Een wijn 'die aan het glas hangt'
Bensdorp wijnen
Wanneer je de wijn in je glas ‘walst’ (oppassen voor morsen!) dan zie je dat de wijn langs het glas naar beneden loopt. Op de foto van de Adélys kun je dat goed zien. Er wordt vaak gezegd dat een goede wijn langzamer ‘traant’ dan minder goede wijnen. Dat dit een fabeltje is kun je zelf uittesten: een goedkope witte moezelwijn zal meer tranen dan een witte Sancerre. Er komt dus wat meer bij kijken.
In het algemeen zal je wel zien dat betere wijnen meer tranen dan wijn van mindere kwaliteit. Wijnen van hogere kwaliteit hebben vaak een hoger alcoholpercentage: de druiven hebben langer gehangen, zijn dus rijper geworden met meer smaak en een hoger suikergehalte. De suiker wordt bij de vinificatie omgezet in alcohol, dus hoe hoger het suikergehalte, hoe hoger het alcoholpercentage. Mits men de juiste gistcellen gebruikt, maar daar schrijf ik een andere keer wel over. Deze wijnen hebben door de rijpere druiven meer smaak, dus ook meer smaakbestanddelen en bij sommige wordt dit ook nog eens versterkt door rijping op eikenhouten vaten.
Het tranen komt dus het meeste voor bij betere wijnen met meer smaakcomponenten en een hoger alcoholpercentage. Maar hoe zit het dan met die moezel? Een moezelwijn is vaak zoet, d.w.z. niet alle suiker wordt omgezet in alcohol en de restsuiker maakt de wijn zoet. Moezelwijnen hebben daardoor een lager alcoholpercentage, maar wel veel (druiven)suiker. Het hogere suikergehalte zorgt er in dit geval voor dat de wijn ‘stroperiger’ wordt en dus langer aan het glas ‘hangt’.
Kort gezegd, zonder al te technisch te worden, het tranen komt voor bij wijnen met veel (smaak)componenten, een hoger alcoholgehalte en wijnen met veel (rest)suiker. Het kan iets zeggen over de kwaliteit, maar dit is dus niet zaligmakend! Proost!
Op de foto een wijn die prachtig aan het glas hangt: Cuvée Adélys van Domaine de l'Engarran. Perswijn, september 2018 schreef: "rijp en rond, ook fris, diepgang, noten" (****)
PS Wil je hier meer over weten? Zoek dan op Google naar het Marangoni-effect – Een meer natuurkundige verklaring – ik ben natuurlijk maar een Vinoloog….
Kurk!
Bensdorp wijnen
We zien de afgelopen jaren een grote toename van plastic kurken, glazen stoppen en schroefdoppen in de wijnindustrie (om over blikjes en tetrapakken maar niet te spreken...). Ben ik daar blij mee? Nou en of!
Kurksmaak in de wijn heeft een officiële naam: trichlooranisol of kortweg TCA. Het wordt simpel gezegd veroorzaakt door een schimmel die in hout voorkomt. Door de besmetting krijgt de wijn een muffe, onaangename geur en smaak. In de bast komt hij het meeste voor. “Kurkenboeren” moeten geduld hebben want ze kunnen iedere 9 jaar de bast afsteken en deze bast moet vervolgens zo’n twee jaar in de open lucht liggen. De meeste kurkeiken staan in Portugal. Het klimaat is er warm met weinig regen. In dit klimaat kan de bast mooi drogen en verdwijnt de schimmel meestal wel. In het verdere productieproces worden de kurken meestal nog een paar keer gedroogd. Onzorgvuldige (of ongeduldige) boeren willen het wel eens niet zo nauw nemen met deze procedure. Wellicht ook beïnvloed door een groeiende orderportefeuille beginnen ze te vroeg met een uitsteken van de kurken. Het risico is dan dat niet alle schimmels verdwenen zijn met bovenstaande gevolg van dien. Ook kan de 'kurksmaak' trouwens andere oorzaken hebben, buiten de kurkboeren om, zoals het verkeerd schoonmaken van de fles in de bottelarij.
Iedere fles met kurksmaak is er een te veel. Ik ben daarom grote voorstander van alternatieve afsluitmiddelen.
Voor de meeste wijnen is een kurk ook helemaal niet handig: de meeste wijnen moeten jong (lees, binnen 2 jaar na de oogst) gedronken worden. De grootste vijand van wijn is zuurstof. Kurk is een natuurproduct dat zuurstof doorlaat. Bij wijnen die jong gedronken moeten worden zou je dus veel beter een schroefdop kunnen gebruiken, dit houdt de zuurstof buiten en kan daardoor zelfs de levensduur van een fles verlengen.
Hoe zit het dan met bewaarwijnen? Die rijpen toch beter door de langzame invloed van zuurstof? In alle eerlijkheid? We weten het nog niet omdat daar geen lange termijn ervaringen mee zijn. Neem van mij aan dat er flink mee wordt geëxperimenteerd en dat veel grote Châteaux onderin de kelder flessen hebben liggen met alternatieven voor kurk.
Veel mensen hechten aan de ceremonie rondom het openen van een fles wijn met een echte kurk. Een schroefdop wordt door hen verafschuwd. Maar zeg nou eerlijk: wat heb je liever een goed glas wijn met schroefdop of wéér een fles die je door de gootsteen kan wegspoelen… Prrost!
Openhaardwijn: Gigondas
Wijntje.nl, wijnwinkel met inspraak
Ieder seizoen heeft z'n wijn. Wanneer het koudere seizoen begint, verandert met het weer de wijn. Dan wordt het tijd voor volle, karaktervolle wijnen met pit. Bandol , Vino Nobile di Montepuliano , en... Gigondas. Het dorpje Gigondas ligt in de zuidelijke Côtes du Rhône. In het verleden werden alle wijnen in dit grote gebied als A.C. Côtes du Rhône verkocht (op Châteauneuf-du-Pape na...) en het dorpje Gigondas was het eerste die zijn eigen appellation kreeg. Terecht, want er worden mooie wijnen gemaakt, rood én rosé (geen wit). Dominante druivensoorten zijn Syrah (voor de kracht) en Grenache (voor fruitigheid en elegantie). Daarnaast is er o.a. Mourvèdre en Cinsault aangeplant. Dominant uitzicht in het dorp zijn de imposante Dentelles de Montmirail (zie foto). Een, de naam zegt het al, tandenvormige bergketen. Wij verkopen uit eigen import de krachtige, maar sappige Gigondas van Château du Trignon .
Rozen zijn rood....
Bensdorp wijnen
Wanneer je langs een wijngaard rijdt dan valt het wellicht wel eens op: er staan vaak rozenstruiken geplant naast de wijnstokken. Dat ziet er niet alleen leuk uit, het is ook erg nuttig. Ik vertel er je hier graag meer over, in dit niet zo heel erg vrolijke stukje over ramspoed en ziektes in de wijngaard....
Tijdens een bezoek aan Piemonte een aantal jaren terug werd het weer duidelijk: het verbouwen van druiven gaat niet altijd zonder problemen.
4. De Suzuki fruitvlieg, een vliegje overgekomen uit Azië. Legt eitjes in de druiven waardoor het vruchtvlees wordt aangetast en het fruit kan worden aangetast door schimmels en bacteriën. Erg moeilijk te bestrijden en met experimenteert nu met zeer fijnmazige netten. Men had daar in Piemonte gelukkig nog geen problemen mee.
Vegan wijn
Wijntje.nl, wijnwinkel met inspraak
Laatste werd er aan mij gevraagd of ik ook ‘Vegan wijn’ had. Biologische wijn had ik al. Nou ja, wijn gemaakt van biologisch geteelde druiven – want dat is meestal de achtergrond van dit soort wijnen. Dat er ook veganistische wijnen werden gemaakt wist ik niet eens. Maar zo leer je iedere dag, toch?
Ik ben me er wat meer in gaan verdiepen. Ik hoor je namelijk al denken? Wijn wordt toch gemaakt van druiven – daar heb je toch geen dierlijke producten voor nodig? Vaak wel, vandaar de foto van dé specialiteit van Bordeaux: de Canelé of Cannelé, het mag allebei. Deze lekkernij is van binnen zacht en van buiten gekarameliseerd en krokant. Een van de hoofdbestanddelen is eigeel. Eigeel, omdat de eiwitten nodig zijn bij de wijnproductie. Eiwitten worden namelijk gebuikt bij het klaringsproces. Nadat de gistcellen de suiker in de most (druivensap) hebben omgezet in alcohol, is de wijn vaak nog troebel. Het gebruik van eiwitten zorgt ervoor dat deeltjes (dode gistcellen, druivenschilletjes e.d.) die in de wijn zweven zich hechten aan de eiwitten en vervolgens naar de bodem van het vat zakken, waardoor de wijn mooi helder wordt.
Tussen twee haakjes: gistcellen zijn weliswaar levende, eencellige schimmels maar worden in de biologie niet als dieren gezien. Het gebruik van gist mag dus in een veganistische levensstijl. Gelukkig maar, want zonder gist geen wijn.
Naast (kippen)eiwit kunnen hier trouwens ook nog andere dierlijke producten voor worden gebruikt, zoals gelatine, melkeiwit en zelfs vislijm. Deze stoffen zijn overigens smaakloos en dienen puur om de wijn te klaren. Uiteindelijk wil je, óók als je veganistisch bent, genieten van een lekker glas – klare wijn (lees, niet-troebel). Men is dus gaan nadenken wat er nog meer kan worden gebruikt om dit te bewerkstelligen. Een optie is om het vat een tijd te laten rusten – na een tijdje liggen alle deeltjes op de bodem. Dit is tijdrovend en biedt geen garantie op een goed resultaat – bij botteling of het oversteken naar een ander vat kunnen er nog steeds ongewenste deeltje meekomen. De meest voorkomende stof die er tegenwoordig gebruikt wordt is bentoniet, een soort klei, die zich, net als eiwitten, ook kan binden met de ongewenste stofjes in wijn.
Wanneer een wijn ‘Vegan’ is dan wordt dit meestal wel op het etiket vermeld. Domaine Sainte Marie rosé uit de Provence bijvoorbeeld.
De druif en zijn verhaal
Bensdorp Wijnen Den Bosch
De druif en z'n verhaal.... In de loop der jaren heb een groot aantal kleine verhalen geschreven of 'De druif en zijn verhaal.....' Ik ben er zo rond 2011 mee begonnen en zet alle verhalen hieronder op de rijtje, veel leesplezier! Er zitten soms verwijzingen naar bepaalde wijnen in de tekst en het kan zijn dat die bepaalde wijn na een verloop van de tijd niet meer leverbaar is. Wees niet getreurd, ik heb meestal wel een vervanger!
De druif en z'n verhaal.... (1) Er zijn honderden wijndruiven, sommige bekend maar de meesten onbekend. Nu een aandacht voor een onbekende druif, voor ons tenminste. De Fernão Pires-druif, daar gaat het om, is bij de meeste wijndrinkers in Nederland onbekend. Het is echter een typische Portugese druif die in dat land in de meeste gebieden is aangeplant. Het s een druif die je qua karakterisitiek kunt vergelijken met Sauvignon: hij kan frisse wijnen voortbrengen met vrij hoge zuurgraad. Door z'n hoge zuren is hij prima geschikt om te gebruiken voor de productie van mousserende wijn. De druif combineert ook goed met andere druiven. In mijn eigen 'Catarina' wordt de druif geassembleerd met Chardonnay. Er onstaat zo een wijn met een aangename frisheid door de 'FP' en een lekkere 'vettigheid' door de Chardonnay.
Proost!
De druif en z'n verhaal (2).... Eén van mijn favoriete witte druivensoorten is de Viognier (www.viognier.nl). De druif vind z’n herkomst in de Noordelijke Rhônestreek (o.a. Condrieu, Hermitage). Doet een druif het ergens goed dan zijn er al snel slimme wijnboeren in andere streken die er ook mee proberen te werken en zo gaat zo’n druif (indien succesvol!) de wereld rond. Met de Viognier zit dit wel snor want hij is nu breed aangeplant in veel wijnproducerende landen. Wat maakt de Viognier zo boeiend? Hij kan volle wijnen voortbrengen met lekker wat bloemig fruit en een fijne kruidigheid. Oogst je de druif vroeg in het oogstseizoen dan behoudt de wijn z’n frisheid en zo krijg je een wijn volfruitige, frisse wijn, ‘best of both worlds’ zeg maar. Over het algemeen zijn wijnen van 100% Viognier ‘eetwijnen’, lekker aan tafel bij alles wat er uit de zee komt. De wat vollere Viogniers gaan ook goed met de meeste kipgerechten. De Viognier wordt ook geassembleerd met andere druivensoorten als de Marsanne en Roussanne.
Proost, geniet er van en tot de volgende ‘druif en zijn verhaal’
De druif en z'n verhaal (3)... .Geen ABC-tje dit keer. ABC? In de VS is er een groep die zich Anything But Chardonnay heeft genoemd. Zij mijden wijnen die van een van de meest populaire witte druiven, de Chardonnay, zijn gemaakt. Ik kan daar wel inkomen want er is veel matige Chardonnay op de markt. Vooral uit de VS zelf overigens. In de VS houden ze van (witte) wijn met hout/vanillesmaak. Heb je geen geld of geen zin in gedoe met eikenhouten vaten, dan voeg je er toch een smaakje aan toe of gebruik je eikenkrullen, om toch die houtsmaak in je wijn te krijgen? Het gevolg is dat veel van dit soort wijn n’importe welke druivensoort er gebruikt wordt erg op elkaar gaat lijken. Nee, laat ik nou eens een lans breken voor goede Chardonnay (want ík ben er dol op!). Een goede Chardonnay combineert een mooie fruitigheid met volle, ‘vettige’ smaken (boter, soms beetje karamel zelfs) en heeft een frisse ondertoon. Dat frissige komt van zuren. Zuur is negatief maar geen wijn zonder zuren. Zij zijn zeg meer het skelet van de wijn. En heeft de wijn vanillesmaak dan komt dat omdat hij op eikenhouten vaten heeft gerijpt! Mag ik een voorbeeld geven: de Summum uit Limoux van Luc Pirlet. Niet helemaal 100% Chardonnay wat 10% Chenin Blanc, hij koppelt wel alle bovengenoemde smaken.
Proost!
De druif en z'n verhaal (4).... De herfst is begonnen dus graag jullie aandacht voor een krachtpatser, de Mourvèdredruif. In Spanje beter bekend als Monastrell en hij wordt daar veel aangeplant. In Frankrijk kom je hem vooral tegen in de Roussillon, de Languedoc en vooral de Provence. Het is een klein druifje die een dikke schil kan krijgen. De tannines en kleurstoffen van een rode druif zitten meestal in de schil. Wanneer je ‘veel schil’ hebt en ‘weinig sap’, dan kan de wijnboer een volle krachtige wijn maken. Hoe langer hij of zij de most met de schillen laten weken (macération) hoe meer kleur en smaak de wijn krijgt. Let op, sommige wijnboeren willen dit proces nog wel eens íets te lang doorvoeren en dan krijg je ‘overgeconcentreerde, indrogende wijnen’ en die zijn niet prettig. Terug naar het onderwerp, de Mourvèdre. Wanneer de wijnboer de druif optimaal rijp oogst en z’n vinificatie goed onder controle heeft kan hij er magistrale wijnen van maken met fruit, kracht en kruidigheid. Mijn favoriete wijn van de druif is de ‘Grand Cru’ van de Provence, Bandol.
Proost!
De druif en z'n verhaal (5).... Dit keer aandacht voor een druif die in Spanje met stip op één staat: de Tempranillo! Dit is een druif die in bijna alle Spaanse wijngebieden voorkomt. Het is een voor de wijnboeren prettige druif omdat hij een relatief korte rijpingscyclus heeft. Ik moest het even opzoeken maar Temprano betekent ‘vroeg’ in het Spaans. De druif is dus wat vroeger rijp dan veel andere druiven en dat betekent minder risico op ziektes in de wijngaard en dergelijke. In de korte rijpingstijd krijgt de druif wel een dikke schil met veel kleur en, ik heb het eerder geschreven, dit staat garant voor veel kleur en smaak in de wijn! Verwacht dan ook geen lichte wijnen van deze druif! De druif laat zich overigens goed blenden met andere druiven getuige bijvoorbeeld de Vegalfaro Crianza uit Utiel-Requena. Bij deze wijn wordt een assemblage gemaakt van Tempranillo, Syrah en Merlot. Waarbij de eerste druiven zorgen voor kracht en spanning en de Merlot voor fruit en een aangename zachtheid op de afdronk zorgt. Zeg je Tempranillo dan zeg je Spanje al zie je dat de druif langzaam ook in andere gebieden opduikt, o.a. Zuid-Frankrijk en Portugal (= Tinta Roriz).
Proost!
De druif en z'n verhaal (6)... Chatus. Laatst kwam een leverancier uit de Ardèche met een wijn van een voor mij onbekende wijdruif aanzetten: ‘Chatus’. Er werd me verteld dat dit een oud ras is uit de Ardèche die men opnieuw is gaan aanplanten. Toch maar eens op onderzoek uit en twee ‘bijbels’ erbij gehaald van Jancis Robinson: “The Oxford Companion to Wine” en de “Guide to Wine Grapes”. In beide boeken komt de druif niet voor! Met google kwam ik ook niet verder behalve een blog van een collega die blijkbaar deze druif óók al aan een onderzoek had onderworpen. Volgens de producent gaf de druif een “Vin rustique” die “even nodig had”. En als ik een Fransman deze termen hoor gebruiken dan gaan bij alle zintuigen op scherp want dan kun je wijn verwachten die bomvol staan van de (vaak te harde) tannines. Ik heb de wijn (uit 2008) geproefd en hij was zoals beloofd “rustiek” en wat mij betreft nog niet te drinken. Je hebt tannines en tannines. Een beetje technisch maar de tannines in deze wijn leken groen, de druiven waren naar mijns inziens niet helemaal rijp. Als een wijn gemaakt wordt van druiven die niet goed rijp zijn geworden dan wordt het helaas niets meer. Maar goed het was weer een poging om een wijn met een verhaal te maken en daar ben ik altijd voor in. Volgend jaar februari bezoek ik de producent weer en zal ik z’n nieuwe oogst Chatus proeven. In wijnland loop ik namelijk graag over onbegane paadjes!
Proost!
De druif en z'n verhaal (7)... Het sneeuwt! Eindelijk is de winter dan begonnen en dus tijd voor zo’n typisch ‘winterdruif’: Syrah, of Shiraz zoals ze hem o.a. in Australië noemen.
Proost!
De druif en z'n verhaal (8)... Het wordt (gelukkig) weer lente en dan gaan we ons allemaal weer verheugen op jonge, frisse rosés en witte wijnen. De druif die ik dan ook nu centraal wil stellen is een relatief onbekende maar perfect passend bij de lente: de Vermentinodruif, ook wel Rolle genoemd. Deze witte druif was tot voor kort voorbestemd voor met name Sardinië en Corsica én de Provence (v.w.b. de Rolle). Ik was vorige week in Zuid-Frankrijk en daar zie je hem ook steeds meer.Vermentino in mijn assortiment!
De druif en z’n verhaal (9)…. Binnenkort krijg ik een nieuwe wijn binnen, een lekkere ‘doordrinkrosé’ van Luc Pirlet van de druivensoorten Syrah en…. Cinsault. Cinsault? Ja, Cinsault, toch een van de meest aangeplante rode druiven in het zuiden van Frankrijk. Het is een druif die je een beetje moet temmen: wanneer de wijnboer flink snoeit en het rendement laag houdt, kan je er lekkere wijnen van maken. Het is niet een druif die je veel op zichzelf ziet, als mono-cépagewijn zeg maar. Nee, het is een druif die andere wijnen goed kan ondersteunen. Een rode wijn van deze druif is over het algemeen soepel en fruitig van smaak. Zo kan de wijnboer dus een beetje mengen en blenden om wijnen met bijvoorbeeld Mourvèdre of Syrah, net even wat vriendelijker te maken. Het overgrote deel van Cinsault ‘verdwijnt’ trouwens in rosé. Het aangename aroma van de druif komt dan eigenlijk het beste tot z’n recht en dat komt vast van pas deze zomer….
De druif en z'n verhaal (10)... Ondanks dat het nog (te) guur is, is het aspergeseizoen toch echt begonnen. Wanneer mensen aan een wijn bij asperges denken dan denken ze al snel aan een Pinot Blanc uit de Elzas. Dit zijn vaak prima wijnen (zorg dat je een droge kiest…) maar ik denk aan een andere druif: Verdejo! De Verdejo is zo’n typische Spaanse druif en je vindt hem vooral in Rueda. Het mooie van de druif is dat hij ondanks het warme Spaanse klimaat toch z’n frisse zuren behoudt. Door deze frisheid en bijna rinsige karakter kan je hem prima bij het aperitief drinken maar heeft hij ook smaak genoeg om door te drinken bij de maaltijd. Bij asperges dus maar ook bij een lekker witvisje of (half) dozijn oesters. Een mooi voorbeeld van zo’n Verdejo is de ‘Blume’ Rueda. Ik had de wijn bij ons evenement afgelopen zondag op de proeftafel staan en de proevers waren erg enthousiast. Mocht je ook met de wijn willen kennismaken, mail of bel me dan. (update 2019, deze wijn is helaas uitverkocht en niet meer leverbaar).
De druif en z’n verhaal (11)… Er zijn al weer vele bekende én onbekende druiven de revue gepasseerd de afgelopen ‘edities’ van deze blog. Nu eens aandacht voor een druif in de top 3 van witte wijndruiven: Sauvignon Blanc, of gewoonweg Sauvignon genoemd (er is ook Sauvignon Jaune, Noir, Gris (Rose) en zelfs Violet, heeft te maken met de kleur van de druiven).De druif staat bekend om z’n knisperend frisse, strakdroge witte wijnen uit de Loirestreek (Sancerre, Pouilly en Menetou-Salon bijvoorbeeld) én Nieuw Zeeland (Marlborough). Deze wijnen worden relatief jong gedronken om optimaal van het frisse fruit te kunnen genieten.De Sauvignon is echter van meer markten thuis want hij is ook de basis van de grote liquoreuze wijnen uit de Sauternesstreek. En wordt dan vaak geassembleerd met Muscadelle en Sémillon. Deze wijnen hebben vaak een enorm bewaarpotentieel.De Sauvignon is, net als de Chardonnay, bezig aan een ‘zegetocht’ rond de wereld(wijnbouwgebieden). In streken met een relatief gematigd klimaat doet de wijn het enorm goed. Denk dan vooral aan Chili, Zuid-Afrika en Californië (Fumé Blanc).
Ook in de Languedoc kom je tegenwoordig veel Sauvignon tegen. Een van de eerste wijndomeinen die deze druif is gaan aanplanten is…. Château de l’Engarran. Toen het Château aan het einde van de WOII in de handen van de familie Grill kwam trof men voor hen ‘vreemde’ witte druivensoorten als Ugni Blanc aan. De familie (ze kwamen uit Bordeaux) nam geen halve maatregelen, rooide de hele wijngaard met witte druiven en plantte Sauvignon (en niets anders!) aan. Ze zijn de druif al die jaren trouw gebleven en hun witte wijnen zijn nog altijd 100% Sauvignon!
Proost!
De Druif en z’n verhaal (12)… Ik heb er al over geschreven: we zijn in de Abruzzen geweest. Een boeiende streek die veel te bieden heeft: mooie stranden, prachtige natuur, een heuvellandschap waar op iedere top wel een oud stadje of burcht lijkt te liggen. Dit gecombineerd met een heerlijk klimaat en uitstekende lokale gerechten én wijn… vul maar in, het was een prima vakantie. Zoals in iedere streek in Italië wordt er ook hier wijn gemaakt. Het is er qua wijnbouw redelijk overzichtelijk. Wit is vooral Trebbiano d’Abruzzo. Rosé, Montepulciano d’Abruzzo met toevoeging Cerasuolo en rood: Montepulciano d’Abruzzo. Over de Montepulcianodruif gaat dit stukje: het is een druif die je in Centraal Italië tegenkomt en vooral in de Abruzzen. Ondanks het warme klimaat is de druif vaak pas eind september, begin oktober rijp om te oogsten en hij is dus ongeschikt om veel noordelijker aan te planten. Eenmaal rijp kunnen er volfruitige wijnen van gemaakt worden met lekker wat sap. De wijnen hebben niet de intensiteit van de noordelijke gelegen gebieden als Toscane en Piemonte. Vanwege de naam is het echter niet gek dat de wijn nogal eens verward wordt met de Toscaanse Vino Nobile de Montepulciano. Dit is een topwijn uit het dorpje Montepulciano (in de buurt van Siena) gemaakt van vooral Sangiovese. Het zijn krachtige wijnen met lange houdbaarheid en met bovendien een ander prijskaartje dan een Montepulciano d’Abruzzo. Veel van de Montepulciano’s worden in de Abruzzen gemaakt door grotere bedrijven en coöperaties. Toch zie je ook hier steeds meer kleinere, gepassioneerde wijnboeren die de streek op de kaart willen zetten. Een voorbeeld hiervan is Fosso Corno.
De druif en z’n verhaal (13)... Mag ik het eens hebben de Proseccodruif? Prosecco? Hoor ik je denken, da’s toch een mousserende wijn uit Italië? Dat dacht ik al en dus wil ik iets rechtzetten, Prosecco is net als Spa Rood en Aspirine een soort algemene merknaam geworden. Prosecco is echter een witte druivensoort uit Italië waar vaak een mousserende wijn van gemaakt wordt. Je kunt echter ook een ‘gewone’ wijn van de druif maken.De mousserende wijn heb je in twee varianten: de Frizzante (met het ‘touwtje’ of tegenwoordig steeds vaker met schroefdop) en een Spumante (met een champagnekurk). De mousserende wijnen kunnen op twee manieren mousserend worden. De meest eenvoudige manier is het injecteren van koolzuur vlak voor de botteling (echt waar!). Dit wordt alleen gedaan bij de goedkopere versies en die hebben dan ook geen prettige ‘mousse’. De andere methode voor zowel de Frizzantes als de Spumantes is de zogenaamde ‘Cuve Close-methode’. Wanneer de gistcellen in het vat de suiker omzetten in alcohol krijg je als restproduct koolzuur. Normaal laat de wijnboer dit gas ontsnappen. Wanneer je dat echter niet doet en het vat gesloten houdt dan lost het gas op in de wijn en wordt de wijn mousserend. Bij de Frizzantes wordt de gisting eerder gestopt dan bij de Spumantes en die hebben dan ook minder belletjes. Er staat ook minder druk op de fles vandaar de andere type sluitingen.De Proccodruif is wit. Wat je er dus nooit van kunt maken is een rosé. Een rosé Prosecco (waar je wel eens aanbiedingen van ziet) kan dus niet!
Tot zover, geniet er van en…. Proost!
De druif en z’n verhaal (14).... Een van mijn specialiteiten blijft eigen import uit Zuid-Frankrijk. Ik heb al heel wat druiven beschreven in dit feuilleton. Druif nummer 14 is al genoemd maar heeft nog niet in de spotlight gestaan: Grenache (Noir)! Het is een druif die het goed doet in warme, droge klimaten. De Garnacha is in Spanje zelfs de meest aangeplante rode druif! In Zuid-Frankrijk zie je hem eigenlijk over de hele kust: De Provence, Côtes du Rhône, Languedoc en Roussillon. De Noordelijker gelegen streken zijn wat te koud voor deze zonaanbidder. De Grenache is, in vergelijking met bijvoorbeeld Syrah, wat groter én heeft een wat dunnere schil met iets minder kleur. Tannines en kleur haalt de wijn uit de schil dus rode wijnen van deze druif zijn vaak wat lichter van kleur en zijn eerder fruitig dan vol van smaak. De druif kan wel goed rijp worden én daardoor een hoog suikergehalte genereren. In de Roussillon is het dan ook dé druif voor de plaatselijke specialiteit: de zoete vin doux naturel Rivesaltes. Z’n lichtere kleur maakt de druif ook zeer geschikt om rosé van te maken. Ook hier zul je hem niet vaak alleen zien opereren maar wordt er vaak een blend gemaakt. Op Château de l’Engarran maken ze een mooie combi met Grenache en Cinsault. Château Pigoudet in Aix-en-Provence combineert de Grenache met Cabernet en Syrah. Verwacht dus van de (meeste) wijnen met Grenache geen blockbusters maar wijnen gemaakt op het fruit. Je hebt ook een witte variant, de Grenache Blanc maar die zal ik wel eens een andere keer behandelen!
Proost!
De druif en zijn verhaal (15)..... Soms hoef je het wiel als wijnhandelaar niet uit te vinden en kun je je voordeel doen met een wijn die wordt ingefluisterd door een collega. Zo werd ik prettig verrast door een wijn uit het Noordwest Spanje, de Pazo Blanco uit Monterrei. Dit gebied ligt tegen het Noorden van Portugal aan en bevat zo’n 85% Godello. Godello? Daar moest ik ook even over nadenken. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord. Nou ben ik Vinoloog van de Wijnacademie en behoor dus het e.e.a. van wijn en wijndruiven af te weten. Ik heb dus de boeken er nog maar even op nageslagen en de Godello heb ik zelfs in de stof van de Wijnacademie niet kunnen terugvinden, geen schande dus dat ik de druif niet kende…Er is wel het e.e.a. bekend over de druif. Hij groeit met name in het Noordwesten van Spanje en ook in Portugal maar daar heeft hij een andere naam (Gouveio). Het klimaat in dit deel van Spanje is, door invloed van de Atlantische Oceaan, gematigd en de druif kan hier goed tegen: het is, als je hem al zou kunnen typeren, een beetje het type Sauvignon. De Sauvignon groeit ook graag in streken waar het wat minder warm is zoals de Loirestreek in Frankrijk. Hij geeft dus wijnen met een lichte, bleekgele keur, bomvol stuivende aroma’s en in de smaak lekker wat frisheid door z’n zachte zuren. Doordat wijnconsumenten wijn van deze druif wel kunnen waarderen groeit de aanplant ervan, nu nog maar zo’n kleine 900 hectaren. Het is uiteraard niet voor niets dat ik deze wijn nu naar boven haal want wijnen van deze druif zijn door hun frisdroge karakter echte zomerwijnen!Zo ook de Pazo Blanco waar mijn collega mee aankwam. Niet helemaal 100% Godello maar dus 85%. Aangevuld met andere lokale druivensoorten Treixadura (5%) en de wat meer bekende Albariño (10%). Knisperend droog mét veel fruit en lekker lang op de afdronk. Genieten! (update 2019, deze wijn is helaas uitverkocht en niet meer leverbaar).
De druif en zijn verhaal (16)... Een druif die bekendheid geniet van het grote publiek is de Merlot. Sterker nog, Merlot staat met stip op 1 als bekendste rode druivensoort. Niet zo gek want hij wordt zo’n beetje in ieder wijnproducerend land aangeplant. Da’s óók niet zo gek want het is een vrij makkelijk te verbouwen druif en dat is weer prettig voor de wijnboer want die heeft weer minder risico op een slechte oogst. Wanneer je de Merlot bijvoorbeeld vergelijkt met zijn vriend uit Bordeaux, de Cabernet Sauvignon, dan zie je dat hij gemiddeld een week of twee eerder rijp is. De druif zelf heeft een eigenschap dat hij een vrij dunne schil heeft, veel suiker produceert en, wanneer de druif rijp is, niet zo veel zuren heeft. Je kunt er dus populaire wijnen van maken voor dit grote publiek: fruitige, zachte wijnen zonder al te veel tannines. Tel daarbij op dat de naam van de druif ook nog eens lekker bekt en een commercieel succes is geboren. Merlot was een van de eerste druiven die als merk gezien werd. Dus niet: ‘doe mij maar een rode wijn’, nee: ‘doe mij maar een Merlot!’.
Prachtig dus maar worden er geen ‘serieuze’ wijnen gemaakt van de druif? Natuurlijk wel, er worden prachtige wijnen van gemaakt! Zo is een van de duurste wijnen van de wereld, Château Pétrus uit Pomerol, practisch van 100% Merlot gemaakt en is het inmiddels ook in de hele Bordeaux de meest aangeplante druif.
In de Languedoc wordt de druif ook al vele jaren aangeplant en wordt er, net als in Bordeaux, vaak een assemblage gemaakt met Cabernet Sauvignont. Wijnmaker Luc Pirlet heeft er ook een. De kracht van de Cabernet en de fruitigheid van de Merlot maakt samen een heerlijk glas wijn waar je altijd van op aan kunt (€ 6,95).
Proost!
De druif en zijn verhaal (17).... De vakantie staat weer voor de deur en iedereen zoekt zijn favoriete plek weer op de komende weken. Wat wordt het? Spanje, Frankrijk, ‘iets’ buiten Europa? In deze ‘druif en zijn verhaal’ een druif uit een populair gebeid in Italië: de Barberadruif, een druif die je vooral in Piemonte ziet. Het is een vrij grote druif (voor een wijndruif dan). Misschien een beetje technisch maar een rode wijn haalt zijn smaak en kleur uit de schil van de druif. Dit betekent dus vaak dat hoe kleiner de druif, des te meer kleur, smaak en tannines een wijn kan hebben (denk aan de ‘kleine’ Cabernet Sauvignon, Syrah en Mourvèdre). De Barbera is wat groter heeft dus wat meer sap in verhouding tot de schil. Er kan rode wijn van gemaakt worden met relatief wat minder tannines. Maar zoals het gaat met zo veel druivenrassen: hoe ouder de wijnstok, hoe lager het rendement en hoe beter de kwaliteit van de druiven. Kwaliteitsproducenten werken dan ook steeds vaker met deze druif. De druif heeft namelijk ook een wat hoger zuurgehalte. Door kleinere hoeveelheden te oogsten kan de wijnboer dan toch een mooie volle wijn maken mét een wat hogere zuurgraad. Deze wijnen zijn zelfs stevig genoeg om op eikenhouten vaten te lageren. De wijnen zijn dan ook ideaal om wat langer te bewaren en wanneer ze mooi rijp en zacht zijn te genieten met goede vrienden. De twee meest bekende Appellaties in Piemonte waar veel met de druif gewerkt wordt zijn: Monferatto en natuurlijk, de naam zegt het al, de Barbera d’Asti zelf.
Waar je ook heen gaat op vakantie, geniet en van en…. Proost!
De druif en zijn verhaal (18).... Afgelopen zomer hebben wij o.a. vakantie gevierd in de Abruzzen. Een streek in Zuidelijk Italië aan de Adriatische kust. De meest bekende wijn uit deze streek is de Montepulciano d’Abruzzo maar daar schreef ik al over (nav onze eerste vakantie in deze mooie streek, 2 jaar geleden). De witte wijn van de streek, de Trebbiano d’Abruzzo, kon me eerlijk gezegd niet zo bekoren en ik heb mij gestort op een andere wijndruif, de Pecorino. Pecorino is dat geen kaas? Ja, maar het is ook een druif en da’s veel minder bekend. Het is een druif die is aangeplant in de Abruzzen en ook in de Marken dat hier aan grenst. Als je de druif gaat vergelijken met bijvoorbeeld de lokale Trebbianodruif dan valt het op dat wijnen van de Pecorinodruif veel meer karakter hebben: meer kleur, meer geur en veel voller dan de veelal wat fletse Trebbianowijnen. De wijn heeft zo veel karakter dat wijnboeren nu ook voorzichtig aan het experimenteren zijn met (gedeeltelijke) houtopvoeding. Het is een druif die, voor de wijnboer, niet de meest makkelijke is en vatbaar voor ziektes in de wijngaard. Vandaar dat je ook zag dat hij steeds minder werd aangeplant. Boeren met wat meer durf hebben echter ook gezien dat het resultaat van goedgerijpte Pecorinodruiven aanspreekt bij de wijnconsumenten en dat ze voor dit soort mooie flessen een goede prijs kunnen vragen. Je ziet de druif dan ook gelukkig meer en meer. Ik proef de komende tijd een aantal wijnen van deze druif en wie weet… binnenkort in dit theater?
De druif en zijn verhaal (19)... Hoog tijd weer eens om een wijndruif in de spotlight te zetten: De Pinot Gris of, zoals hij in Italië wordt genoemd: de Pinot Grigio. Het karakter van een Pinot Gris uit bijvoorbeeld de Elzas en een Pinot Grigio uit bijvoorbeeld Friuli is heel anders. Het is een druif die, wanneer hij rijp wordt, behoorlijk wat suiker kan bevatten en niet zo’n hoog zuurgehalte. Hoe langer je wacht, des te hoger het alcoholpercentage dus wordt. Suiker wordt immers omgezet in alcohol. Daarbij zal de druif bij grotere rijpheid meer aroma’s ontwikkelen. Lang wachten heeft echter ook een risico: de druiven kunnen niet zo goed tegen vochtigheid en lopen dus het risico te gaan schimmelen in een vochtig najaar. In het algemeen (en uitzonderingen daargelaten) zie je dat men in Italië eerder oogst dan in de Elzas. Deze Italiaanse Pinot Grigio’s zijn lichtvoetig en speels met een prettige zuurgraad, de Franse zijn juist aromatischer, wat voller en hebben een lagere zuurgraad. De ‘Italianen’ zijn heerlijk bij het aperitief of bij zeevruchten als mosselen en oesters. De ‘Elzassers’ zijn echte maaltijdwijnen en smaken heerlijk bij de traditionele Elzasser zuurkool of bij een mooi stukje zalmfilet. In de Elzas laten sommige wijnboeren de druif ook wel eens langer hangen. Dat kan alleen in een uitzonderlijk mooi najaar zonder al te veel regen. Deze ‘Vendange Tardives’ of ‘Grains Nobles’ (worden nóg later geoogst) zijn vaak weelderig zoet van smaak en smaken heerlijk bij desserts met mango en abrikoos. Of bij een voorgerecht met foie gras….
Voor iedere wijn is er een moment dus welke je ook kiest… Proost!
De druif en zijn verhaal (20).... Ik pak de draad weer op van dit feuilleton, deel 20 inmiddels. En wil het hebben over de Picpouldruif of chiquer: Piquepoul. Het is een druif die vooral in de Languedoc voorkomt en de rode variant mag zelfs gebruikt worden in Châteauneuf-du-Pape. Nu heb ik het over de witte soort: de Picpoul blanc. Over de herkomst is best wat bekend. Zo schrijft Jancis Robinson in haar boek ‘Guide to Wine Grapes’ dat de naam een samenvoeging is van ‘pique’, prikken en ‘poul’ lip: de most van de uitgeperste druiven heeft een vrij hoge zuurgraad en prikt dus aan de lippen. Er is zo’n 2400 hectare aangeplant en er bleek veel te zijn aangeplant rondom het dorpje Pinet, helemaal in het zuiden van de Languedoc bij het Étang de Thau. Men is er gaan wedijveren om een eigen AOC-status te krijgen en dat is in 2013 gelukt met de AC Picpoul de Pinet. De wijn is makkelijk te herkennen omdat ze een eigen fles hebben gemaakt: een lange fles, beetje type Elzas, met in het midden het kruis van de Languedoc en bovenaan de hals de golfjes van de zee.
Het is voor mij een aantrekkelijke zomerwijn. De druiven hebben, zoals hierboven al beschreven, een vrij hoge zuurgraad als ze rijp zijn. Hierdoor kun je een lekker volle maar tegelijkertijd frisse en zelfs beetje ziltige wijn maken. Het karakter van de wijn past prima bij een andere specialiteit van de streek: oesters. Je kunt ze ter plekke volop krijgen en ze worden altijd vergezelt door een glas…. Picpoul!
Wij verkopen de Picpoul de Pinet ‘Prestige’ van Domaine des Lauriers (€ 7,55), een wijn die praktisch ieder jaar vernoemd wordt in de prestigieuze Franse wijngids, Guide Hachette.
Proost!
De druif en zijn verhaal (21).... Met de vakantie voor de deur aandacht voor een druif die je veel in het Zuiden van Italië ziet: Primitivo. Een druif die je ook veel in Californië ziet, maar daar wordt hij… Zinfandel genoemd. Dit werd in door DNA-tests uitgevonden door Amerikaanse wetenschappers. De druif is in Italië het meest aangeplant in Apulië (Puglia). De naam? Dat is een verwijzing naar het feit dat het een vroegrijpende druif is. Het is niet voor niets dat de druif zo veel in Apulië is aangeplant, het is namelijk een druif die wel van een beetje zon houdt. De wijnboer moet wel oppassen want in dit warme klimaat kan de druif snel heel rijp worden. Wanneer een druif rijp wordt dan stijgt het suikergehalte en dit suiker wordt later omgezet in alcohol. Hoe rijper de druif, hoe hoger het (potentieel) alcoholpercentage. De wijnboer moet hier goed opletten dat de druiven niet té lang blijven hangen anders krijgen de wijnen die ervan gemaakt worden een té hoog alcoholpercentage en da’s niet prettig. Veel zon betekent trouwens ook veel kleurpigmenten in de schil van de druif waardoor je een wijn kunt maken met lekker wat kleur.
De Primitivo heeft lang aan de zijlijn gestaan maar werd populairder nadat het verwantschap met de Zinfandel werd aangetoond. Inmiddels is hij niet meer weg te denken uit het wijnlandshap. Een goedgemaakte wijn van de Primitivo staat garant voor een wijn met veel kleur, veel fruit, lekker wat kruidigheid en een prettige zachtheid. Zoals deze bijvoorbeeld.
Proost, en fijne vakantie!
De Druif en zijn verhaal (22).... Het lijkt ineens wel herfst en gek genoeg is het eerste waar ik dan aan denk… Beaujolais! Gek eigenlijk want het zachte, fruitige en ronde karakter van de wijnen uit deze streek zouden eerder bij de zomer passen. En toch…. Wanneer het buiten koud is én je hebt na een lekkere wandeling zin in een glas rode wijn voor het eten, dan is een Beaujolais je ideale compagnon. Beaujolais wordt gemaakt van de Gamaydruif. Da’s een vrij grote druif. Rode wijn haalt zijn kleur en kracht uit de schil van de druif. Als je dus relatief, bij een grotere druif, veel sap en weinig schil hebt, dan maak je dus wijn met net even wat minder kleur en kracht. Maar in het geval van de meeste wijnen uit de Beaujolais, met héél veel fruit. Beaujolais wordt vaak gemaakt d.m.v. een speciale gistingsmethode, macération carbonique. Zonder nou overdreven technisch te doen geeft dit wijnen met een grote fruitigheid. De beroemdste wijn uit de streek is de Primeur. Traditiegetrouw geschonken op de 3e donderdag van november. Het feestelijke is daar echter een beetje van af, vooral ook omdat de kwaliteit van de primeurwijnen niet altijd je van het is. Nee, wil je een échte Beaujolais proeven, waar je dus die herfstmiddag helemaal gelukkig van kan worden, proef dan eens een van de 10 Cru’s uit de streek. Bijvoorbeeld, what’s in a name, een Saint-Amour. Een wijn die zachtheid combineert met lekker wat structuur en volheid, echter zonder vervelende tannines. Zo’n wijn kun je dus prima vóór het eten drinken.
Proost!
De druif en zijn verhaal (23)… .Malbec dit keer. Is dat niet die druif uit Argentinië hoor ik je denken? Jazeker daar is hij veel aangeplant maar hij komt oorspronkelijk uit de westen van Frankrijk. Daar zie je hem veel in de Sud-Ouest, bijvoorbeeld in Cahors. In de loop der tijd is hij ook aangeplant in Bordeaux en de Loirestreek. In Bordeaux wordt hij meestal gecombineerd met de andere druivensoorten uit deze streek zoals Merlot, Cabernet Sauvignon en Cabernet Franc. In de Loire noemt men de druif overigens vaak Côt. Maar hoe zit dat dan met Argentinië? Er in de loop der tijd zoveel Malbec aangeplant dat inmiddels ruim het grootste gedeelte van Malbecwijnen uit dit land komt. Argentinië, dat geen eigen druiven heeft, heeft de druif dan ook gebombardeerd tot Nationale Wijndruif.
Over de druif zelf: het is een vrij kleine druif met een donkere kleur. Dit betekent dat je er een stevige wijnen van kunt maken. Hoe langer je de schilletjes laat inweken, hoe meer kleur en tannines je eruit kunt trekken (denk maar aan je kopje thee waar je een zakje, langer of korter in hangt).
Wij werken sinds kort met een nieuwe wijnboer uit de Loirestreek, Château de Quincay en die maakt een heerlijke Malbec . Wijnmaker Benoit Cadart laat de inweking zo’n 8 à 10 dagen duren. Hierdoor krijgt de wijn lekker wat kleur en zijn de tannines er wel, niet overdreven aanwezig. Het is een Malbec, dus wel een stoere wijn!
Proost!
De druif en zijn verhaal (24)…. Ook zo genoten van je vakantie? Wanneer je dit feuilleton eens terugleest dan kun je lezen dat ik met mijn gezin nog wel eens in de Abruzzen geweest ben. De streek met de steden Aquila en Pescara en beroemd om het Gran Sasso-gebergte. Een heerlijke streek om op vakantie te gaan, cultureel en culinair. En, omdat het toch wel een stukkie rijden is, qua toerisme nog niet zo druk. Ik neem mijn werk meestal niet mee op vakantie, maar nu wilde ik stiekem toch eigenlijk met een goede Pecorino naar huis komen. Of dat gelukt is? Dat hoop ik je binnenkort te kunnen melden….
Op mijn vakantie ben ik, op die zoektocht naar een lekkere Pecorinowijn, ook tegen een mij onbekende wijndruif aangelopen: de Passerinadruif. Navraag bij de wijnboeren die daar bezocht leerde me dat dit een druif is die vooral in de Marken en hier in Abruzzo voorkomt. De wijnen die ik er proefde waren lichtvoetig, fruitig, een tikje kruidig en zacht. Heerlijke aperitiefwijnen, die het erg goed deden aan het einde van de middag in de laatste zonnestralen.
Ik heb geleerd om nooit ter plekke wijn te kopen, maar alle wijn hier in Den Bosch, nog eens met het proefpanel door te proeven. Bij de laatste sessie bleek dat de wijnen van de Pecorinodruif, over het algemeen iets voller en krachtiger van smaak, het erg goed deden. De wijnen van de Passerina kwamen helaas wat minder uit de verf zonder het ‘vakantiegevoel’. Toch weet ik zeker dat er voor dit soort wijnen ook in Nederland een plek is en ik blijf gewoon lekker doorproeven en doorzoeken. Wordt ongetwijfeld vervolgd dus….
Update september 2019: de zoektocht naar een lekkere Pecorino is geslaags! Klik snel hier!
Proost!
